Me piaxarìa abitàr... in un palàso venessiàn
par sentìr la so stòria, che me travèrsa l'ànema
le so frède colòne, podér sfioràr co le man
e scoltàr quel le dixe, mentre el cuòr me trèma

scale de marmo, balconi, e ornamenti sfarsòsi
sale ampie, statue, spèci indorài sui muri...
pènso a quanti visi, se ga vardà vanitosi...
e quante vite xe pasàe, tra chi lòghi scuri

da na antica trìfora, me piasarìa afaciàrme,
amiràr el Canàl Grande, par impenìrme el cuòr 
e ritornàr indrìo nel tèmpo, sensa mai fermàrme
lasàndo che la fantaxìa, lo ripercòra co amór

salóni in fèsta, bali in costumi venessiàni ,
cavalièri co le baute, dame co la mascherìna
le xe invitae a balàr, tra frìtole e galàni
ste elegànti signòre, basàndoghe la manìna

quanti amóri xe nati, dentro chi palàsi antichi
se i muri podése parlàr, e racontàrne tuto
de scondariòle e tradimènti, tragèdie e anca delìti
podèmo solo imaginarsio, nel silénsio più asolùto

dèso sèro qua, co sta pìcola poexiòla, 
dove me védevo, in un palàso imaginàrio
là, in Canàl Grande, con un gròpo a la góla
par èser entràda un àtimo, in sto fantastico scenàrio...

Cristina Marson