Pensàvo de Venèssia, conóser ògni cantón
ma giro na cale, e me invàde na emosión

me trovo davànti un dólse imprevìsto ,
un póso, na scala, un lògo mai visto

par cuàxi che'l témpo se gàbia fermà
fisà su na téla, de sècoli fa ...

na corte in matóni, e al cèntro par tèra
se mostra in belésa, na splèndida véra ...

un profùmo d'antico me inèbria el respìro ...
intorno, un incànto, me ruba un sospìro

xe tuto silensio e l'aria xe férma
sìgola sòlo, na vècia lantèrna ... 

par cuàxi la vògia, insistènte parlàrme,  
nel tèmpo indrìo la volése portàrme, 

de quando in che'l posto, oramài 'smentegà
ghe gera la vita, calche sècolo fa ...

sèro i òci un moménto, e me làso portàr 
drénto a quèla Venèssia, che sento de amàr 

me vien un gròpo in góla, xe mèjo che vada ...
ma vado felìse, de avèrla trovàda ...

co l'ànema serena, che bèla sensasìon 
de avér scopèrto ancóra, un so pìcolo cantón!

Venèssia xe un intrìgo, de magìa e mistero 
la porto nel me cuòr, vestia in bianco e nero!

Cristina Marson