No ghe xe venessiàn, che no pòsa ricordàr
un pónte che da pìcoli, ne ga fato sognàr...

che a man de nostra mama, co pasàvimo de là
se incolàvimo in vetrìna, co'l barbùso incantà...

"El pónte dei zogàtoli ", ma quanto el gera bèlo...
co tuti sti balòchi, che impenìva el campièlo

de istà e de invèrno, sempre i gera fòra
de pasàr a sognàr, no vedévimo l'ora

cavàli a dòndolo, piàvole e caroséle
i fazéva gioìr, el cuòr de le putèle

a Nadàl le vetrìne, gera vestìe a fèsta
tra luxi e colóri, che ne ciapàva la tèsta

tra un mama vojo questo, un mama vojo quelo
ghe impenìvimo de caprìci, el pòvaro servèlo

e quando "no go schèi", par fòrsa le dixéva
"tìo porta Bàbo Nadal", cusì e ne prometéva...

Co rivàva Febràio, e scominsiàva el Carnevàl
se sognavimo de éser eroi, de combàter el mal

pistòle, archi, frése, màscare par putèli,
vèsti da dama, da cow boy, parùche e capèli...

Che'l pónte là, oramài nisùni lo scorda
témpi lontàni, che xogàvimo a la corda

" Pónte dei zogatoi" sto nòme volèmo dàrghe
ma de scrìverlo, pròprio no i vól pensàrghe

sarìa un gran onór, par la nostra memòria
parché sto pónte, xe entrà ne la stòria

dèso in sto lògo, xe pién de scarabòci
xe pròprio na vergògna, par i nostri òci!

Ogni volta che pasèmo, se ne strénze el cuòr
a védarlo tratà, sènsa un fià de amór...

ma là da l'alto, desóra na finestra,
un pàpero in Lego, ancóra bèlo in mostra

el sta a recòrdo, speràndo che no i lo cava...
de na Venèssia sana, che tanto i putèli amàva

Cristina Marson